Vorige week stond er in het NRC een artikel over hypocognitie: "Nu verlaten we in gedachten even het landschap van wat we weten en wat we niet weten. We gaan voorbij de conceptuele kennishorizon. Of nee, wacht, nog even niet – laten we eerst erkennen dat er een conceptuele kennishorizon bestáát. Dat daarachter dingen zijn die we niet weten of kennen en waarvan we ook niet wéten dat we ze niet weten of kennen. .... Geen kenmerken, geen mogelijke associaties met andere ideeën, gebeurtenissen, gedragingen. We zijn op dat gebied hypocognitief."

Een mooie term. Waar we geen concepten voor hebben daar kunnen we niet goed mee om gaan. In het artikel staat het voorbeeld over Tahiti: "Of het ontbreken van het begrip ‘rouw’ op Tahiti, waardoor mensen die wij ‘rouwend’ zouden noemen zelf zeggen dat ze zich ‘raar’ of ‘ziek’ voelen – ze hebben een vaag gevoel dat er iets is."

"Er is zó veel wat we niet weten, en waarvan we niet weten dat we het niet weten. Natuurlijk, schrijven Wu en Dunning, ieder mens heeft behoorlijk wat kennis, „maar die verbleekt tegen het gehele landschap van mogelijk kenbare concepten.” Het zou ons menselijke bestaan verrijken, denken de psychologen, als we nog meer concepten tot onze beschikking hadden. "

Daar kan ik het alleen maar mee eens zijn. Nieuwe concepten zorgen voor nieuwe inzichten en zorgen er ook voor dat op die terreinen de wereld beter hanteerbaar is.

Mocht je, juist op het terrein van niet-weten, geinteresseerd zijn in nieuwe, andere concepten, dan nodig ik je van harte uit bij één van de Mirdan-sessies. Bijvoorbeeld bij Filosofie van de Chaos op 24 augustus. Je kan altijd een sessie aanvragen, of je abonneren op de Mirdan-nieuwsbrief als je op de hoogte gehouden wil worden.