Op 20 maart hielden we ons 1e online-café, onderwerp Corona (wat anders).
Het had de opzet van een zingevingssessie, maar dan online.
Geen spreker, iedereen die wil, komt aan het woord.
De focus ligt op persoonlijke ervaringen en zienswijzen. Geen discussies over hoe 'hét' zit.
8 mensen deden mee. 4 met video, 3 alleen geluid. En 1, vanwege een technisch probleem, zonder video én zonder geluid.
Ik ben een boek aan het schrijven over 'leegte' met een aantal methoden om daar mee om te gaan.
Nu heb ik gemerkt dat er bij het woord 'leegte' 2 problemen spelen. De ene is dat mensen voor vergelijkbare ervaringen hele andere woorden gebruiken, zodat we elkaar niet begrijpen. Begrippen die ik hoor zijn: afgrond, zwarte gat, existentiële eenzaamheid.
Het 2e probleem is dat er ook mensen zijn met hele andere ervaringen, die hun ervaring 'leegte' noemen. Even een moment nergens aan denken, bijv. De verwarring die dan optreedt is zo mogelijk nog groter.
Met de zingevingssessies van het Kunst- & Filosofiecafé onderzoek ik de behoefte aan zingevingsgesprekken. Buiten de kerk om en ook niet pas wanneer je het als probleem ervaart (zoals bij een psycholoog), maar als onderdeel van het gewone leven.
Zonder spreker, zonder autoriteit. Simpelweg met de mensen die eraan willen meedoen.
Vorige week stond er in het NRC een artikel over hypocognitie: "Nu verlaten we in gedachten even het landschap van wat we weten en wat we niet weten. We gaan voorbij de conceptuele kennishorizon. Of nee, wacht, nog even niet – laten we eerst erkennen dat er een conceptuele kennishorizon bestáát. Dat daarachter dingen zijn die we niet weten of kennen en waarvan we ook niet wéten dat we ze niet weten of kennen. ....
![By Niccolò Caranti a.k.a. User:Jaqen (File:Sautoy2.JPG) [CC BY-SA 2.5 (http://creativecommons.org/licenses/by-sa/2.5)], via Wikimedia Commons](/files/Sautoy2_cropped_0.JPG)
Kun je dat wat we niet-weten God noemen? vraagt atheïst en wiskundige Marcus du Sautoy zich af. Het onderwerp is nauw verwant aan waar ik me het liefst mee bezig hou (niet-weten) en ik was zeer nieuwsgierig naar zijn boek hierover.
Hoeveel kost onbetrouwbare data?
In 2002 is er een onderzoek naar de kosten van onbetrouwbare data gedaan door het Data Warehousing Institute. Zij kwamen tot het bedrag van 600 miljard dollar voor de VS.
Hoeveel dat is voor Nederland in 2016? Geen idee, pu, maar dat het veel is, lijkt zeker.
Het is van groot belang dat een organisatie onbetrouwbare data kan herkennen.
Pu is het woord voor wat we niet begrijpen volgens de Mirdanfilosofie (blog 1).
Er is een grens tussen weten en niet-weten die we regelmatig tegenkomen (en meestal negeren, blog 2).
Een voorbeeld van zo'n grens: Computers worden gemaakt volgens simpele regels, terwijl wij leven in een wereld die vaak niet in de vakjes van de computer past (blog 3).
Het gedrag van koeien is niet voorspelbaar. Dat las je al in mijn vorige blog "Koeien en niet-weten".
Wanneer dat gedrag leidt tot veranderingen in het ecosysteem, dan is dat ecosysteem ook niet voorspelbaar.
Dit was wat ik leerde in mijn stage.
Na mijn stage zag ik dat patroon vaker.
Het gedrag van individuele mensen is niet te voorspellen, laat staan wanneer heel veel mensen op elkaar reageren.
Dat levert een compleet onvoorspelbare samenleving op.
Diepe complexiteit
Een jonge stier leefde in een kleine kudde in een natuurgebied aan het water.
Hij voelde zich sterk, maar stond als elk jong dier aan de onderkant van de hierarchie.
Op een dag daagde hij een hoog geplaatste stier uit, een fout, hij werd uit de kudde verjaagd.
Het natuurgebied was klein, dus echt weg kon hij niet, maar terug naar de kudde ook niet.
Hij nam de gok en ging zwemmen, verderop was een klein eiland. Waar hij veilig was voor de kudde.
Pu is het eerste woord uit de mirdanfilosofie.
Het is het woord voor datgene dat we niet weten of begrijpen.
Stel je voor dat je niet weet wat de zin van je leven is, dan is dat voor jou pu.
Of je weet niet wat je vanmiddag wil gaan doen, ook pu.
Meer voorbeelden van pu zijn:
Hans Idink werkt vanaf de Edisonstraat 103 in Doetinchem
